Ազատության հրապարակում շուրջօրյա խաղաղ հանրահավաքներ էին, երթեր, որոնք օր օրի ավելի բազմամարդ էին դառնում, իսկ փետրվարի 26-ին հասավ իր բարձրակետին, երբ ի պաշտպանություն Սերժ Սարգսյանի Հանրապետության հրապարակ բերված ժողովուրդը լքեց այն ու միացավ Ազատության հրապարակում հավաքված միտինգավորներին: Սա հետընտրական այդ օրերի կուլմինացիոն պահն էր, արդեն նշմարվում էր գործող իշխանության վերջը, որը նաեւ խորը ճաքեր էր տվել մի շարք բարձրաստիճան պաշտոնյաների ինքնակամ հրաժարականներից հետո: Իշխանությունը սահում էր Ռոբերտ Քոչարյանի ու Սերժ Սարգսյանի ձեռքերից, իշխանափոխության հարցը կարծես օրերի խնդիր էր, կառավարության վերին էշելոններում խուճապ էր ու ճամպրուկային տրամադրություններ:
Փետրվարի վերջին օրերին գործող նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը այցելեց Մոսկվա, հանդիպեց Վ.Պուտինի հետ, հետո Երեւանում հանդես եկավ հայտնի հայտարարությամբ՝ հրապարակը մաքրելու վճռականության մասին:
Փետրվարի վերջին օրը Սերժ Սարգսյանն ու Արթուր Բաղդասարյանը իրար ձեռք սեղմեցին` «արժանապատիվ», շամպայն խմեցին, ստորագրեցին կոալիցիոն համաձայնագիր, իսկ մարտի 1-ի լույս առավոտյան ոստիկանական ու ներքին զորքերը մուտք գործեցին Ազատության հրապարակ, հարձակվեցին վրաններում քնած նստացույցի մասնակիցների վրա, ծեծ ու ջարդ կազմակերպեցին, որը շարունակվեց ողջ օրվա ընթացքում՝ մայրաքաղաքի կենտրոնի տարբեր հատվածներում:
Արդեն երեկոյան քաղաքի կենտրոնը վերածվել էր մարտադաշտի. իշխանությունը զորք ու զենք էր հանել խաղաղ ժողովրդի դեմ, կրակ բացել նրա վրա. 10 զոհ, հարյուրավոր վիրավորներ, ձերբակալություններ, իրականության նենգափոխում: Այսպես դիմավորեց 2008-ի գարունը հայ ժողովուրդը: Պատմության մեջ առաջին անգամ Հայաստանի իշխանությունը կրակեց սեփական ժողովրդի վրա, առաջին անգամ հայ ժողովուրդը սպանդի ենթարկվեց հայկական իշխանության եւ զինվորի կողմից:
Համլետ Կիրակոսյան
«Ասպարեզ»
Комментариев нет:
Отправить комментарий