Առաջին հերթին նրա անվան հետ են կապված Արցախյան գոյամարտի ու հայոց բանակի ձեւավորման իրողությունները: Հենց այդ իրողությունների համապատկերում էլ առաջ է եկել Վազգենի կերպարի հակասական, հաճախ իրարամերժ ընկալումը: Սա հայացքի խնդիր է: Նա դեռ 90-ական թվականներին ստեղծեց Երկրապահ կամավորականների միությունը, որի ճանապարհը եւս անցավ խութերի միջով՝ քաղաքական վայրիվերումներ, սոցիալական դժվարություններ, պառակտումներ ու անհասկացողություններ:
1998 թվականին Վազգեն Սարգսյանը հակադրվեց գործող նախագահ Լեւոն-Տեր Պետրոսյանի քաղաքական դիրքորոշմանը Ղարաբաղի հետ կապված հարցում: Դժվար է ասել՝ նա հակադրվեց որպես քաղաքական գործիչ, թե որպես ռազմական գործի մարդ, բայց այդ հակադրությունը լուրջ քաղաքական հետեւանքներ ունեցան թե իր, թե երկրի համար: Ռոբերտ Քոչարյանի եւ Սերժ Սարգսյանի հետ նա ստանձնեց երկրի պատասխանատվությունը…
1998-ի արտահերթ նախագահական ընտրություններում գլխավորապես նրա շնորհիվ քաղաքական ու հասարակական որեւէ հենարան չունեցող Ռոբերտ Քոչարյանը դարձավ նախագահ՝ արդյունքների տեսակետից ոչ վստահելի ընտրություններում ՙհաղթելով՚ քաղաքականություն վերադարձած Կարեն Դեմիրճյանին: Թեւեւս Վազգեն Սարգսյանն էլ էր տպավորված Կ. Դեմիրճյանի վերադարձով ու հաջորդ տարի, խորհրդարանական ընտրություններում, նրա հետ դաշինք կազմեց. իր գլխավորած ՀՀԿ-ն ու Կ. Դեմիրճյանի ՀԺԿ-ն ընտրություններին մասնակցեցին «Միասնություն» դաշինքով ու տպավորիչ հաղթանակ տարան: Չնայած երկրի նախագահի աթոռին նստած էր Ռ.Քոչարյանը, սակայն որպես ռեալ իշխանություն ընկալվում էին Վ. Սարգսյանն ու Կ.Դեմիրճյանը. առաջինը ստանձնել էր վարչապետի, երկրորդը՝ Ազգային ժողովի նախագահի պաշտոնը: Այս երկու գործիչների միասնությունը դրական տրամադրություններ էին առաջ բերել ժողովրդի շրջանում, տարբեր ոլորտներում բարեփոխումների լուրջ նախադրյալներ էին ստեղծվել, անգամ արվել որոշակի գործնական քայլեր: Սակայն 1999-ի հոկտեմբերի 27-ը ընդհատեց դրանք, այլապես մենք այսօր, իրավամբ, կունենայինք ուրիշ Հայաստան…
Համլետ Կիրակոսյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий