Առաջին հարցը, որ ծնվում է այս համատարած պաշտոնանկությունների առիթով, այն է, թե իշխանական վերնախավի հանգուցային ֆիգուրների հրաժարականներով իր համար ի՞նչ հարց է լուծում Սերժ Սարգսյանը: Ինչի՞ն են միտված պաշտոնական փոխատեղումները: Իրական դրդապատճառների առումով այս առթիվ տրված պաշտոնական բացատրությունները, հասկանալի է, առ ոչինչ են: Զորօրինակ, Ալիկ Սարգսյանի պաշտոնանկությանն անդրադառնալով՝ ՀՀԿ փոխնախագահ Գալուստ Սահակյանն ասում է, որ Սերժ Սարգսյանն ու Հանրապետական վերնախավը գոհ են նախկին ոստիկանապետի աշխատանքից: Հըլը որ գոհ չլինեին: Երեք տարի Հայ ազգային կոնգրեսի դեմ հերոսաբար մարտընչած մարդուց ինչու՞ պետք է դժգոհ լինեին:
Հիմա ուղղակի հարցն այն է, թե ինչու՞ են աշխատանքից ազատում լավ աշխատած, իշխանությանը նվիրված ու մինչեւ վերջ ծառայած մարդուն: Ուրեմն ինչու՞ նրան տեղափոխեցին աննշան պաշտոնի՝ նախագահի խորհրդական: Ազատեցին, քանի որ ժամանակ առ ժամանակ ի պաշտոնե իրեն հակացուցված քաղաքական հայտարարություննե՞ր էր անում: Հազիվ թե: Իշխանությունը նման նման ՙմանր-մունր՚ բաների ետեւից չի ընկնում: Ազատեցին, քանի որ տարբեր հանցագործությունների վերաբերյալ վաղանցուկ ու չհիմնավորված եզրակացություններ էր հայտնում: Էլի դժվար թե: Նման մանրունքներով՚ իշխանությունը չի զբաղվում:
Պատճառները պետք է փնտրել բոլորովին այլ տեղ: Եվ այդ տեղը ներքաղաքական դաշտն է, ավելի կոնկրետ՝ առաջիկա նախընտրական գործընթացները: Այս փաստի մասին են խոսում հետագա պաշտոնանկությունները: Ազգային Ժողովի նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը հայտարարելով իր հրաժարականի մասին, նշեց, որ նման առաջարկ իրեն արել է Սերժ Սարգսյանը, որպեսզի ինքը գլխավորի առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններում ՀՀԿ նախընտրական շտաբը: Իսկ ինքը գնում է գլխավորելու Հանրապետականի նախընտրական շտաբը, որպեսզի, ոչ ավել, ոչ պակաս, արդար ընտրություններ կազմակերպի: Այս բացատրությունն, իրոք արդեն աբսուրդի գագաթնակետն է. ՀՀԿ ու արդար ընտրություննե՞ր, Հովիկ Աբրահամյան ու օրինականությու՞ն: Չտեսնված, չլսված բան է:
Մի կողմ թողնենք այն, որ այս հայտարարություններով իշխանությունը, փաստորեն, ընդունում է, որ նախորդ բոլոր ընտրությունները, որոնց ժամանակ հաղթել է ՀՀԿ-ն կամ նրա թեկնածուն, եղել են անարդար ու անօրինական: Այս հայտարարություններով իշխանությունը նաեւ խոստովանում է, որ ընտրությունների կազմակերպման ու անցկացման սցենարը գրում է իշխող կուսակցությունը: Ի՞նչ գործ ունի կուսակցությունը արդար ընտրություններ կազմակերպելու պատասխանատվության հետ: Դա զուտ Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի, ինչ-որ տեղ նաեւ իրավապահ մարմինների գործն է: Իսկ կուսակցության խնդիրը այդ ընտրություններում իր մրցակիցներ դեմ պայքարելն ու հաղթելն է: Ընդամենը:
Բացի այս ամենը, հեչ պարտադիր չէր, որ Հովիկ Աբրահամյանը դուրս գա Ազգային ժողովի նախագահի պաշտոնից եւ հետո նոր գլխավորի ՀՀԿ-ի նախընտրական շտաբը (ականջդ կանչի, մատաղացու ուլ, ինչու՞ քեզ երեք տար առաջ զոհեցին ու մուրազդ փորդ թողեցին): Նա կարող էր դա անել նաեւ առաց դրա, նման դեպքեր շատ են եղել:
Ուրեմն, Հովիկ Աբրահամյանի հրաժարականն ունի բոլորովին այլ քաղաքական ենթատեքստ ու կապված է իշխանական դաշտում տեղի ունեցող գործընթացների հետ: Տպավորություն է ստեղծվում, որ իշխանությունը կարծես թե լուծեց անցած երեք տարիներին իր առաջ ծառացած Հայ ազգային կոնգրեսի հարցը (մանավանդ, եթե նկատի ունենանք այն փաստը, որ Կոնգրեսն արդեն ակնարկել է խորհրդարանական հերթական ընտրություններին նախապատրաստվելու մասին), եւ այժմ ուշադրությունը սեւեռել է իշխանական դաշտից սպառնացող վտանգների վրա:
Դա առաջին հերթին վերաբերում է երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին ու նրա շրջապատին (ԲՀԿ, Օսկանյան, տարատեսակ օլիգարխներ, Սերժ Սարգսյանից դգոհներ ու քաշվածներ, ինչ-որ տեղ նաեւ՝ ՀՅԴ): Այն, որ լինելով հանդերձ ՀՀԿ կարկառուն ներկայացուցիչ, Հովիկ Աբրահամյանը պատկանում է նաեւ այդ շրջապատին, որեւէ կասկած չկա: Հայտնի են նրա կապերը ինչպես ԲՀԿ առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանի, այնպես էլ երկրորդ նախագահի հետ: Մնալով Ազգային ժողովի նախագահ ու փաստացի հանրապետության երկրորդ դեմքը, նա իրենից մեծ վտանգ կարող էր ներկայացնել Սերժ Սարգսյանի համար. ներիշխանական դավադրություններ կարող են սպասվել ցանկացած պահի ու ամեն առիթով:
Համլետ Կիրակոսյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий