Մեկամսյա քարոզարշավային մարաթոնն ավարտվեց: Քաղաքական ուժերն ու թեկնածուները իրենց տարատեսակ բարեմասնություններով կամ հակառակը, ներկայացան ընտրողին, ով կողմնորոշվելու է ու իր ձայնն է տալու նրանցից մեկին, եթե, իհարկե, մինչ այդ կողմնորոշված չի եղել:
Դժվար է ասել, թե Հայաստանում ինչքան է քարոզարշավը նպաստում գաղափարական-քաղաքական կողմնորոշմանը, այսինքն՝ ընտրողը իր կողմնորոշման ու քվեարկության ժամանակ առաջնորդվում է կուսակցությունների ծրագրերո՞վ, թե այլ՝ ապաքաղաքական գործոններով: Կարծում եմ, հասկանում եք, թե խոսքն ինչի մասին է:
Եթե գնահատենք քարոզարշավային ընթացքը, ապա կարելի է արձանագրել, որ, ի տարբերություն նախորդ ընտրությունների, այս անգամ նախընտրական արշավն անցավ համեմատաբար մեղմ ՙգույների՚ ներքո. գոտկատեղից հարվածների, իրար մրոտելու ու սեւացնելու բացահայտ ու աղաղակող դրսեւորումների տեսակարար կշիռը քիչ էր: Այսինքն՝ քաղաքական ուժերը մնացին հնարավոր կոռեկտության սահմաններում, բացառությամբ, ասենք, առանձին գործիչների, որոնցից կոռեկտություն պահանջելը, մեղմ ասած, անհույս գործ է: Թերեւս ընդհանուր քաղաքակիրթ վիճակը պայմանավորված է նաեւ այն հանգամանքով, որ այս տարի միջազգային կառույցների ուշադրությունը շատ մեծ է հայաստանյան ընտրությունների նկատմամբ:
Վաղն Հայաստանն ընտրում է նոր խորհրդարան, որի արդյունքում ձեւավորվելու է նոր իշխանություն ու նոր կառավարություն: Թե ինչպիսին է լինելու այդ իշխանությունն ու կառավարությունը, բացառապես կախված է այն ընտրությունից, որը կկատարի ընտրողը: Համենայն դեպս, պետք է նրանից կախված լինի: Այլ խնդիր է, թե արդյո՞ք ընտրողը գիտակցում է դա…
Համլետ Կիրակոսյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий