Կամ իշխանության թխած գաթան
Ինչու՞ է իշխանության գործելու հավեսը գալիս գիշերային ժամերին, հատկապես, երբ գործը վերաբերում է վիճահարույց, լայն հնչողություն ունեցող, հասարակական հակազդեցություն ենթադրող հարցերին. հայ-թուրքական արձանագրություններ, Մաշտոցի պուրակ, Փակ շուկա: Մի՞թե իշխանությունն իր մտածողությամբ այնքան մանկամիտ ու պրիմիտիվ է, որ մտածում է, եթե գործը գիշերով արվեց, ուրեմն` հասարակությունը ոչ մի բան չի իմանա «թխված գաթայից»: Իհարկե, ոչ: Սա արդեն կլինի ոչ թե իշխանություն, այլ մանկապարտեզ:Իրականում իշխանությունը մտածում է, որ գիշերով քանդելով ինչ-որ կառույց` անկախ հասարակական հակազդեցությունից, իր նպատակին արդեն կիսով չափ հասած կլինի, իսկ մնացածն արդեն ժամանակի ու տեխնիկայի հարց է, այսինքն` կառույցի քանդված լինելն արդեն կայացած փաստ է: Ու այն ինչ-որ տեղ անդառնալի է, ինչքան էլ հասարակությունը ոտքի կանգնի, դժգոհի, նախաձեռնություններ կազմի ու բողոքի ակցիաներ կազմակերպի: Ինչքան էլ որոշակի պետական մարմիններ հայտարարություններ անեն, ընդունեն հասարակության բողոքի ու վրդովմունքի արդարացիությունը ու փորձեն «կանգնեցնել» քանդման պրոցեսը, գործն արդեն արված է, ու իրենց գործը «արդարացի էե: Այսպես մտածում է իշխանությունը:
Այսինքն, գիշերային օպերացիաների տրամաբանությունն այն է, որ այդ «քանդման պրոցեսնե արդեն սկսված ու հասած է լինում իր միջնակետ-կիզակետին, ինչը հնարավոր չէր լինի, եթե իշխանության գործելու «հավեսըե գար ցերեկային ժամերին: Այս դեպքում արդեն հասարակության հակազդեցությունը ակնթարթային կլիներ, եւ քանդողները անգամ չէին կարողանա սկսել իրենց գործը: Իսկ գիշերն ուրիշ է. «գիշերն անույշ է ու հեշտագին»:
Իհարկե, իշխանության գիշերային օպերացիաները էլի իրենց մտածողությամբ «մանկապարտեզային» են, բայց իրենց մանկամտության մեջ` շատ խորամանկ ու մառազմատիկ:
Համլետ Կիրակոսյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий