Ինչպես բերված պատճառաբանությունները, այնպես էլ չպատճառաբանությունները առ ոչինչ են: Պարզապես երեք նախագահները չեն կարող կանգնել իրար կողքի: Եւ եթե Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի` Ռ.Քոչարյանի ու Ս.Սարգսյանի կողքին չկանգնելու ավանդույթն արդեն ունի 13 տարվա պատմություն, ապա վերջին երկուսի` իրար կողք գոնե ձեւական չկանգնելը ինչ-որ տեղ նորություն է: Սա նշանակում է, որ նրանց միջեւ առկա անձնական տարաձայնությունները միտում ունեն վերածվելու թշնամանքի:
Գրեթե նույն պատմությունն է Լեւոն Տեր-Պետրոսյան-Պարույր Հայրիկյան փոխհարաբերություններում: Հայրիկյանն իրեն պատկերացնում էր Հայաստանի անկախության, ժողովրդավարության ու սահմանադրության հայրը եւ այդ դափնիներից իրեն զրկելու մեղավորներ համարում էր Լ. Տեր-Պետրոսյանին ու բոլոր ՀՀՇ-ականներին: Այսօր էլ է համարում ու արդեն 20 տարի անհաշտ է նրանց հետ: Առաջին նախագահը արդեն 20 տարի կարծես արհամարհած ունենալով Հայրիկյանի դափնիները` հրապարակայնորեն անտեսում է նրան:
Հատկանշական է, որ իրար հետ անհաշտ (եթե չասենք իրար ատող) այս երեք գործիչները քաղաքական հայացքների ու դավանանքի առումով, մեծ հաշվով, էական տարաձայնություններ չունեն: Բայց չեն սիրում իրար ու դարձել են քաղաքական հակառակորդներ: Հակառակության հիմքը ոչ այնքան քաղաքական է, որքան անձնական:
Մի փոքր այլ է Լեւոն Տեր-Պետրոսյան-Դաշնակցություն փոխհարաբերությունների բնույթը: Սա արդեն բոլորովին այլ պատմություն է` այլ կինոյից, որին կանդրադառնամ մեկ այլ անգամ:
Համլետ Կիրակոսյան
«Ասպարեզ»
Комментариев нет:
Отправить комментарий