Ռուսամոլությունն ու ռուսահպատակությունը Հայաստանի «ազգայինե իշխանությունները միս ու արյուն են դարձրել մեր երկրի եւ ժողովրդի համար: Այդ պարտադրված հպատակությունը նույն ստրկամտության դրսեւորումներից է, որից իր պատմության ընթացքում միշտ էլ տուժել է մեր ժողովուրդը. կորցրել է պետություն ու պետականություն, նվաստացել օտարների առաջ, խեղել ու խեղաթյուրել ազգային արժեքները:
Այդ հիվանդագին այլամոլությունը առավել սրված ձեւով է դրսեւորվում ամենայն ռուսականի նկատմամբ կույր երկրպագությամբ: Եւ եթե պետականության բացակայության պայմաններում այս երեւույթը ինչ-որ տեղ հասկանալի ու ներելի էր, ապա այսօր դա ազգային խայտառակություն է եւ դավաճանություն այն մարդկանց կողմից, ովքեր ժողովրդի մեջ սերմանում են ստրկահաճո զգացմունքներ «Մեծ Ռուսաստանիե հանդեպ: Ու այդ ամենը պետական մակարդակով:
Ռուսաստանում Պուտինի, Հայաստանում Քոչարյանի իշխանության գալուց հետո մեր երկիրը վերջնականապես ձեւակերպեց ռուսական գաղութ, լավագույն դեպքում նահանգ լինելու իր կարգավիճակը: Հայաստանի գույքը հաձնվեց Ռուսաստանին, հայրենի իշխանավորները քայլ անգամ չեն անում առանց մեծ եղբոր գիտության, անգամ վարչապետ, նախարար, մարզպետ ու զինկոմ նշանակելու հարցերը քննարկվում ու լուծվում են Ռուսաստանի իշխանությունների միջամտությամբ:
Ռ.Քոչարյանի հետ մեկտեղ Հայաստանի այս կարգավիճակի ճարտարապետներից է Սերժ Սարգսյանը, ով մշտապես ընկալվել է որպես ռուսական շահերի գործիչ: Հենց նրա թեթեւ ձեռքով վավերացվեց Հայաստանում ռուսական ռազմական ուժի ներկայությունը 50 տարով երկարաձգելու պայմանագիրը: Եվ այսօր էլ ռուսական սահմանապահ ուժերը մասնակցելու են Հայաստանի անկախության 20-ամյակին նվիրված ռազմական շքերթին:
Սա նոնսեն է, աբսուրդ, ապտակ Հայաստանի անկախությանն ու դրա համար մարտնչած ժողովրդի երեսին: Պատկերացնու՞մ եք իրեն հարգող մի երկիր, որը իր անկախության տոնին նվիրված շքերթին հրավիրի կան էլ ստիպված լինի հրավիրել այլ երկրի ռազմական ուժերին, ինչքան էլ այդ երկիրը ընկալվի ու հորջորջվի «բարեկամե: Ի՞նչ են ուզում սրանով ասել կամ ցույց տալ աշխարհին. որ չկա՞ Հայաստան առանց Ռուսաստանի կամ, ինչպես գուցե ներկայացնեն ազգայնական հեքիաթասացները, դրանով Թուքիայի՞ն են վախեցնում:
Թուրքիան դրանից հաստատ չի վախենա: Չմոռանանք, որ հայ-թուրքական չստացված սիրատոչորության, այլ կերպ ասած` ֆուտբոլային դիվանագիտության ճաշը եփվեց հենց Ռուսաստանում:
Իրականությունն այն է, որ ռուսական զինուժի ի ցույց դնելը Հանրապետության հրապարակում արվում է ի տես հայ ժողովրդի` որպես պատասխան վերջին շրջանում Հայաստանում աճող հակառուսական եւ անկախական տրամադրությունների: Այո, անկախական, քանի որ 20 տարի անց էլ Հայաստանը անկախ չէ: Եվ դա շնորհիվ մեր ստրկամիտ իշխանությունների:
Համլետ Կիրակոսյան
«Ասպարեզ»
Комментариев нет:
Отправить комментарий